Валерый Гапееў - Так хочацца курыць…

Валерый Гапееў

Так хочацца курыць…

Таўсматы ствол елкі гарэў бязгучна, нязырка. Воля, абхапіўшы рукамі голыя калені і прыціснуўшы іх да грудзі, глядзела на вогнішча і, не паварочваючы галавы, спытала задуменна:

— Віталь Андрэевіч, а чаго вам зараз найбольш хочацца? Пра што думаеце?

Віталь гэтак жа быў утаропіўся на кароткія жоўтыя языкі полымя, перавёў позірк на Волю.

— Сказаць праўду? Толькі не смейся.

— Не буду смяяцца, абяцаю…

— Так хочацца курыць… Ты не ўяўляеш, Волечка, з якім бы задавальненнем я адкрыў зараз пачак, дастаў цыгарэту, панюхаў бы яе і падкурыў вось ад гэтага прутка…

— Нечакана… Мы з вамі нібы руйнуем знакамітую піраміду Маслоу. — Воля выпрасталася. — Хочаце ведаць, пра што я думаю, чаго хачу найбольш?

— Кажы, цікава…

— Крыкнуць на ўвесь свет ці мець хаця б спраўны мабільны тэлефон, каб муж пачуў, што мы тут, на гэтым востраве, і ў нас усё добра…

1

Віталь Вярбіцкі зразумеў, што сапраўды пакахаў, калі Воля завітала ў рэдакцыю са сваім тады яшчэ паўгадовым сынам. Амаль дзесяць гадоў да гэтага, нават калі выйшла замуж, яна заставалася для яго дзяўчынай, занадта маладой, каб хоць якія пажадлівыя думкі маглі ўзнікнуць у сівой галаве. Столькі гадоў розніцы! Яму зараз пяцьдзясят сем, ён мае самую звычайную знешнасць, сярэдні рост, глыбокія залысіны і невялікае пуза, якога вельмі саромеецца, уцягвае перад жанчынамі жывот. А Волі — трыццаць два і яна прыгожая, статная маладая жанчына!

А тады ж ёй было ўсяго дваццаць тры. Яна прыйшла на працу ў рэдакцыю газеты, маючы за плячыма год вопыту работы кшталту прэс-сакратара. Паўнаватае, перапалоханае дзяўчо. Вельмі выразнымі былі яе вочы — глыбокія, цёмныя. Разам з дакладна акрэсленымі акуратнымі формамі носа, вуснаў і падбароддзе яны надавалі твару цыганскія рысы. Ды яшчэ густыя, чарнявыя да бляску валасы, трошкі кучаравістыя (што праўда, Воля за гэтыя гады і светлай пабыла, і рудаватай, але цяпер вось вярнула сваім валасам іх родны смаляны колер). Выразныя ямачкі на шчоках пры ўсмешцы дадавалі твару загадкавасці. Непасрэднасць, выхаванасць і сціпласць лёгка кампенсавалі пэўную нязграбнасць фігуры, таму было за што палюбіць дзяўчыну.

Віталя, намесніка рэдактара, напачатку насцярожыў гэты юначы аптымізм, што біў праз край. Якія тут адносіны да справы чакаць? Але праз тыдзень усё праяснілася, і менавіта тады між юнай журналісткай Воляй і старым халасцяком Віталём Вярбіцкім узніклі адносіны даверлівыя і цёплыя.

Воля атрымала заданне ад рэдактара — пенсійнага веку жанчыны — напісаць матэрыял з поля, якраз пачалося жніво. Воля паехала. Назаўтра раніцай Віталь па звычцы абыходзіў кабінеты, вітаўся з жанчынамі (ён заставаўся адзіным мужчынам у рэдакцыі, апроч вадзіцеля). Волю пабачыў незвычайна хмурай, яна сядзела за сталом, насупленая, нават прыгнечаная. На прывітанне толькі кіўнула, не ўзняла вачэй. Такой Віталь дзяўчыну не бачыў і таму ўстрывожана спытаў: ці не здарылася што?

Воля нечакана заплакала. Ды што заплакала — зарыдала, плечы затрэсліся, адно што душыла гукі ў сабе. Віталь спалохана падышоў:

— Што такое, Волечка?

— Я не напісала! Я не ведаю, што пісаць! Я не ведаю! — усхліпвала Воля.

Віталь нахіліўся, інстынктыўна абняў, прыціснуў яе чарнявую галаву да сваіх грудзей — пазбаўлены вопыту бацькоўства, ён тым не менш узрушыўся ад плачу дзяўчыны, якая магла б быць ягонай дачкой.

— Дурнічка, сціхні, што тут складанага? — сапраўды не разумеў ён цяжкасці напісання шараговага рэпартажу.

— Я першы раз была на полі, дзе камбайны! Мне страшна было! Шум, пыл, ногі скалола. Мне кажуць-кажуць, я нічога не разумею… Цэнтнеры нейкія, гектары, намалоты… Не разумею!

Па шчырасці, Віталь трошкі здзівіўся. Не была ніколі на жніве? Як жа так? Але мусіў згадзіцца: ды элементарна можа быць. Хай і горад — усяго райцэнтр, а хіба нямала тут тых, хто ні разу ў вёсцы не быў? Ды знойдзецца! А ўжо на жніве, ці на ферме…

— Супакойся, Волечка, — ён пагладжваў па валасах дзяўчыну, якая даверліва падпарадкавалася яго рукам і сядзела, прыхіліўшыся галавой да яго грудзей. — Хадзем да мяне, зараз будзем разам хуценька пісаць, буду табе ўсё незразумелае тлумачыць… Хадзем,

--">