Валерый Гапееў - Так хочацца курыць…

усміхнулася.

Віталь раптоўна пабачыў перад сабой не ўяўную дачку, не вучаніцу, не добрага сябра. Жанчыну. Ледзь здолеў хрыплавата павітацца. Яна здагадалася, што нарабіла сваім з’яўленнем, паспрабавала пераўтварыць усё ў жарт: «Ці ж я такая страшная стала, што вы так разгубіліся, Віталь Андрэевіч?». Ён зразумеў, вопыт мужчынскі падказаў: шчаслівая Воля бачыць яго, і бачыць вось такім разгубленым. Бо ж жанчына! Ведае, як расцвіла пасля родаў: вунь як плечы і клубы акругліліся, як грудзі наліліся, як адначасова страйнейшай стала. Ведае і радая, што такімі вачыма глядзіць на яе зараз былы настаўнік, але — мужчына. Так і выдыхнуў шчыра:

— Якой жа ты прыгажуняй стала, Волечка…

А яна ўсміхнулася ўдзячна, адказала трошкі гулліва:

— Цяжарнасць і дзіця кожнай жанчыне на карысць!

Пасля ён стаяў ля рэдакцыі, курыў, Воля на ганку расцалавалася з жанчынамі, пайшла. Ён глядзеў крадком ёй услед і балюча перажываў за адно: яму здавалася, што лыткі жанчыны, якія былі зараз адкрыты кароткай сукенкай, залішне поўныя для яе, не самай прыгожай формы. Яму так хацелася, каб у Волечкі ўсё было самым дасканалым…

Тады ён адчуў, што глядзіць за ёй так, як мужчына глядзіць за жанчынай. Адчуў жаданне. Захацелася пацалаваць тыя лыткі. Пасля ў сваім кабінеце доўга сядзеў, гледзячы ў манітор, а перад вачыма была не цыганаватая ўсмешка Волечкі, а яе грудзі, белыя і налітыя паўкружжы, якіх Віталь так добра бачыў колькі хвілін таму ў шырокім выразе сукенкі.

2

Ён доўга думаў, што рабіць, калі Воля вернецца ў рэдакцыю да немажлівасці зваблівай жанчынай. Самае простае — звольніцца. Канешне, кідаць працу, якой аддаў амаль трыццаць гадоў, нялёгка. Ды і што ён яшчэ ўмеў? Так, адукацыя зусім не журналісцкая, паводле дыплома — настаўнік. Ды хто ўжо ў школу возьме, тым больш настаўнікам фізкультуры? Далёкае яго цела ад спартыўнай формы… У любым выпадку, трэба было калі не парваць сяброўскія стасункі з Воляй, дык звесці іх да мінімуму. Да прахалодных і афіцыйных. Бо іначай… Іначай ён скампраметуе яе. І будуць непрыемнасці. Тым больш, муж Волі — чыноўнік райвыканкама ды яшчэ іх «роднага» ідэалагічнага аддзела. А чуткі пра закаханасць Віталя, старанна прысыпаныя эмацыйнымі дэталямі ды асабістымі меркаваннямі, гулялі па рэдакцыі і трошкі за яе сценамі. І не маглі не дайсці да Глеба Сурніча — мужа Волечкі.

Але непрыемнасці цяжкай хмарай нанесла з іншага боку.

Пятроўна, рэдактар, выклікала яго да сябе літаральна праз два тыдні пасля таго, як Воля завітвала ў рэдакцыю. Мажная, з маршчыністым тварам змардаванай цяжкай працай сялянкі, з такімі ж рукамі — агрубелымі ад корпання ў зямлі, рэдактарка менш за ўсё была падобная на чалавека разумовай працы. На гэтым знешнім уражанні многія абпаліліся, бо мела Марыя Пятроўна глыбокі аналітычны розум, выдатную інтуіцыю, багацейшы вопыт і веданне ўнутранай уладнай кухні на іх раённым узроўні. Так, працы на зямлі яна не цуралася, як памерлі бацькі, перабралася ў іх дом на ўскрайку горада, шчыравала на дзесяці сотках, праўда, акрамя курэй ды ката з сабакам, жыўнасці не трымала.

— Сядай, Андрэевіч, — запрасіла яна, і Віталь зразумеў, што размова будзе непрыемнай.

Ён прысеў не вельмі хвалюючыся — ці мала было самых розных размоў і сітуацый? Ператром і гэтую…

— Тваім крытычным артыкулам пра бытавое абслугоўванне ў аграгарадку вельмі незадаволеныя. Здагадваешся, хто? — без уступу пачала Пятроўна, уздыхнула і закончыла: — Сурніч званіў.

Віталь уздрыгнуў. Гэта было нечакана. Запытальна ўскінуў позірк на Пятроўну.

— Ага, вось так… — падціснула вусны Пятроўна, працягнула без хаджэння кругом і навокал — не тыя ў яе адносіны з намеснікам, каб гуляцца ў здагадайкі: — Нас чакаюць перамены… Мне час на пенсію, тры гады далі папрацаваць — і дзякуй. Цябе на пасадзе рэдактара новы наш старшыня не бачыць. Стары бачыў, а новы — не. Спецыяліста з ідэалагічнага аддзела адправілі вучыцца… Яна пойдзе на начальніка. А Глеб… Глеба плануюць на маё месца. Таму рыхтуйся… Я буду бараніць цябе, пакуль змагу, але, сам бачыш — часы не тыя.

Марыя Пятроўна ўздыхнула і апусціла вочы, круцячы ў тоўстых кароткіх пальцах аловак — такі тонкі і кволы.

— Зразумела, дзякуй, — Віталь падняўся, не задаючы больш ніякіх пытанняў.

Не, ён

--">