Ник Картер - 32--80 Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра

Сімка. Цяпер, калі ваш сябар, Хоук, здаецца, так добра дасведчаны аб нашай маленькай схеме планавання памяншэння насельніцтва, я ведаю, што ў мяне няма будучыні ў палітыцы ці дзе-небудзь яшчэ, як П'еро Сімку. Але з новай асобай, з іншым імем, я магу разлічваць на прыемнае жыццё ў маёй каханай Афрыцы. І тады ты зможаш сысці ў адстаўку як найбагацейшы агент AX за ўсю гісторыю».

- Ні за што, - сказаў я. - Ёсць яшчэ сёе-тое, што трэба ўладзіць, акрамя Канца Света, П'еро. Ты забываеш Разану.

Ён узарваўся. - «Гэтая дурная шлюха». «Ці хацелі б вы супаставіць яе з П'еро Сімкам?»

- Як і раней, П'еро, - сказаў я. "Жыццё за жыццё".

Гнеў назапашваўся ў маленькім дэмане. Мая адзіная надзея палягала ў тым, каб зачапіць яго такім чынам.

- Акрамя таго, - сказаў я, - гэта было б не зусім сумленна ў адносінах да Розане. На шалях яна не толькі пераўзыходзіць цябе па вазе, але і стокроць па прыстойнасці.

'Прыстойнасць!' Яго голас страціў сваю глыбіню і гучаў амаль пранізліва. "Тады дазвольце мне расказаць вам аб усіх спосабах, якімі я трахал гэтую сялянскую суку". Ён удаваўся ў падрабязнасці, ад якіх толькі шаноўны доктар Унтэнвейзер быў бы ў захапленні.

Я адкрыта пазяхнуў. «Напэўна, ты выглядаў як малпа на целе Венеры Мілоскай», - з'едліва сказаў я.

'Малпа?' - зароў ён. «Малпа ў клетцы. Малпа ты Картэр. Я вольны.' Ён узмахнуў люгерам і ганарліва накіраваў яго на мяне праз адну з рашотак. Кудахча ад задавальнення, ён прыбраў сваю руку перш, чым я паспеў яе схапіць. 'Мы збіраемся згуляць у гульню. Гульня пра дрэннага хлопчыка, які дражніць малпу. Потым я прыстрэлю цябе, Картэр, прыйдуць твае сябры ці не. Я думаю, што я, П'еро Сімка, усё ж уцяку.

Ён танчыў вакол маёй клеткі, сунуў зброю ўнутр, а затым зноў хутка выхапіў яе, калі я рызыкнуў кінуцца на яго. Зноў і зноў ён скакаў па-за дасяжнасцю, калі я ныраў да яго і не лавіў нічога, акрамя паветра. Я пачырванеў ад расчаравання, сутаргава выдыхнуў і запавольваў рухі з кожнай няўдалай спробай. Да апошняга моманту, калі мая рука самкнулася вакол яго галавы і сціснула так моцна, што ён выпусціў зброю.

Цяпер ён пачаў прасіць. Ён не стаў дамаўляцца, калі я ўцягнуў яго галоўку з перасохлымі вуснамі ў адтуліну. У яго была неверагодная сіла для яго невялікага памеру, але яго канец быў ужо вядомы, як толькі я схапіў яго маленькую галоўку, памерам з какосавы арэх. - Усё, - сказаў ён хрыпла. "Усе мае грошы, Картэр, жанчыны, усё, што хочаш… аааа…"

Я падумаў аб целе Розаны, калі яна ляжала, купаючыся ў сваёй крыві, на маім ложку ў «Супербе», і нахіляў яго галаву ўніз, пакуль не пачуў, як зламалася шыя.

Разам са мною ў клетцы затрымаўся таршэр, і, калі мне не было чаго баяцца П'еро і зброі, я выкарыстаў яго, каб падняць люстру на некалькі дзюймаў над зямлёй. Пасля гэтага мне спатрэбілася крыху больш, чым цягнуць і штурхаць, каб вызваліцца ад гэтай штукі.

Я ўзяў "Люгер" і зрабіў тры стрэлы з інтэрвалам у тры секунды. Узгоднены сігнал з палкоўнікам. Хоук мог бы пазбавіць мяне ад яго рэпартажу ў газеце, які зараз будзе.

Брытанскі фінансіст і італьянскі дзяржаўны дзеяч забіты пасля падзення балкона.

ЗАгадкавае самазабойства Вядомага прадзюсара.

Якую б гісторыю Хоук ні выклаў, для мяне ўсё зводзілася да аднаго і таго ж: "Загад выкананы".

Канец.

--">