class="book">— Я бачу, ты яшчэ не зрабіла выбару. Добра, я дапамагу. Адзін з нас павінен быць забіты. Ён альбо я. Гэта адзінае выйсце.

Нешта вар'яцкае з'явілася ў позірку Альберта. Ён зглынуў сліну раз, другі. Шчокі яго зноў заторгаліся.

I хаця яна разумела, што ён проста выконвае сваю ролю ў гэтым спектаклі, ёй зрабілася страшна. З‘явілася прадчуванне, што наперадзе яе чакае нешта яшчэ.

— Нашто забіваць? — запярэчыла яна.

— А таму што нам з ім дваім цесна на зямлі. Помніш, як у Пячорына з Грушніцкім.

— Ты хочаш наладзіць дуэль?

— Ну не. Гэта зробіць кілер. I ты будзеш выбіраць, каму з нас жыць, каму памерці.

— Я? О не!

— I ўсё-такі давядзецца.

Яна ўжо не магла асэнсаваць, спектакль гэта ці рэальнасць.

— I давядзецца неўзабаве, — ён зірнуў на гадзіннік, — праз чатыры хвіліны.

Яна з палёгкай уздыхнула — усё-такі спектакль. Можа, кілер і ёсць недзе непадалёку, але Валерыя няма.

— Я недаказаў табе пра сустрэчу з Эдвінам, — загаварыў Альберт. — 3 ім была дамова, што кілер застрэліць таго, на каго пакажа жанчына. I, па-мойму, ён чакае нашага выхаду на сцэну. Нам трэба паспяшацца.

Але перш чым ісці, ён адламаў з бліжэйшай бярозы галінку з яркімі жоўтымі лістамі, падаў яе Рэгіне.

— Яна табе спатрэбіцца, — сказаў ён, убачыўшы здзіўленне на яе твары. — Хадзем.

— Куды?

— Помніш альтанку, вось там, на ўзгорку? Мы любілі там сядзець, у свой час. Прыйдзем туды, і праблем з фіналам не будзе.

Яна адчула, як цяжкай злавеснасцю напоўніўся гай, неба быццам пацямнела. Ногі зрабіліся млявымі, і яна мусіла трымацца за руку Альберта.

Яны ўзышлі на ўзгорак, і зрабілася бачнай альтанка, а ў ёй мужчына, які сядзеў на лаве і чытаў газету. Напачатку яна падумала, што гэта кілер, і ледзь не апусцілася на зямлю. Але зараз жа міжвольны ўскрык вырваўся ў яе з грудзей — яна пазнала Валерыя.

— Чаго ён тут? — калоцячыся ў нервовай ліхаманцы, спытала яна Альберта. — Што ты надумаў?

— Як што? Фінал. Цяпер табе патрэбен усяго толькі фінал. А без гэтай асобы ён не атрымаецца.

— Як ён тут апынуўся?

— Яму ад твайго імя перадалі, каб у чатыры гадзіны чакаў цябе ў альтанцы. Як я ўжо ведаю, вы з ім не раз бывалі тут. Мы зараз падыдзем, ты сядзеш побач з ім, а я — каля цябе. Неўзабаве перад намі з'явіцца кілер, і ты пакажаш, у каго яму страляць. Для гэтага пакладзеш некаму з нас на калені галінку. Гэта знак.

— Я гэтага не зраблю, не зраблю, не...

— Давядзецца.

— Нізашто! Я проста кіну яе!

— Тады ён застрэліць — яго і мяне. Згодна з інструкцыяй.

Яна амаль губляла прытомнасць. Ухапіўшыся за яго плячо і не адрываючы вачэй ад яго скамянелага твару, умольна шаптала:

— Пашкадуй! Пашкадуй!

— Хадзем, — ён узяў яе пад руку. — Ды не забудзь павітацца з ім лагодна.

Калі яны зайшлі ў альтанку, Валерый здзіўлена глядзеў то на яе, то на Альберта, намагаючыся зразумець, што да чаго.

Яна села побач з ім, Альберт таксама апусціўся на лаву. Яна спрабавала ўсміхнуцца, нешта сказаць, але вусны яе зледзянелі і ўсмешка была жаласная і бездапаможная, а словы застылі ў горле.

I адразу ж за кустамі, што акружалі альтанку, пачуўся трэск сухіх галін і адтуль выйшаў чалавек у шэрым доўгім плашчы, з узнятым каўняром. На яго твары былі цёмныя люстраныя акуляры. Правую руку ён трымаў за адваротам плашча. Крокі яго былі няспешныя і ўпэўненыя, як непазбежнасць.

Рэгіна неадрыўна глядзела на незнаёмца, потым павярнулася да Альберта. Твар яе нечакана зрабіўся надзіва спакойным, у вачаў не было ні страху, ні роспачы.

— Віншую, — Альберт паклаў перад жонкай свежы нумар газеты. — Гран-Пры наш.

— Я ведаю, — адказала яна. — Мне тэлефанавалі.

Альберт сеў у крэсла, задуменна паглядзеў на жонку.

— Я даўно хацеў спытаць... Ты паклала галінку на калені Валерыю. Няўжо ты на самай справе асуджала яго на смерць?

— Я ведала, што стрэлу не будзе

— Адкуль?

— Калі мы ішлі да альтанкі, я лічыла, што ў цябе памуціўся розум. Але калі ў апошні момант зазірнула табе ў вочы, убачыла ў іх столькі пакуты і міласэрнасці, і зразумела, што ты пры ясным розуме. Такія, як ты, не

--">